HT 2015

Foto credits: Frank en Marieke vanaf de RIB

WEER: zon en wolken, +/- 12 graden en matige wind uit het Noordoosten

BOOTINDELING:
BakBoord van boeg naar slag > Marieke Borst, Léon, Eva, Willem-Jan, Bernard
StuurBoord van boeg naar slag > Anouk, Chris, Sjef, Jochen, Quirijn
stuurvrouw > Marjolein

De legendarische HT begint natuurlijk al ruim voor de echte wedstrijddag. Horrorverhalen van veteranen, wekenlang monitoren van Windguru, theorieën over koolhydraten stapelen en vochthuishouding. In de week voor de HT loopt de spanning langzaam op, en op woensdag vertrekken de eerste roeiers al met de Gyrinus richting het ruige Noorden. Marieke Bornerbroek en Eva vergezellen de sleep, en bereiden zich tijdens de lange reis richting het Noorden al mentaal voor op wat komen gaat.

Windguru begint er ondertussen steeds onheilspellender uit te zien; rode cijfers, oplopend en pal uit het noorden. Op donderdagavond verzamelt iedereen zich in de beste pizzeria van Harlingen om nog voor de laatste keer te pasta stapelen. Een grote club, met supporters Anja, Marije, Sofie, Marije, Frank en Marieke. Verder zijn er nog wat oudgedienden van de Plancius aangeschoven en de meest beruchte HT’s en feesttent verhalen passeren de revue. Dan richting slaapschip de Victoria, door Marjolein tot in de puntjes geregeld. Een mooie accommodatie, vriendelijke schipper; aan de omstandigheden zal het dit jaar in ieder geval niet liggen. Er wordt nog wat geijsbeerd aan dek, waarna iedereen vroeg onder de wol kruipt.

De volgende ochtend gewekt door het verrukkelijke aroma van eieren met spek, bereid door het professionele supportteam Anja en Sofie. Er wordt flink ontbeten, sommige roeiers van de Bertha verstouwen nog hele pastaontbijten. Masrova laat zich de eieren goed smaken, en vertrouwt verder op training en karakter.

Om 07:30uur zitten we al in de boot, Jochen sluit ‘casually late’, maar toch precies op tijd aan. We roeien warm richting de start, in alle vroegte al begeleid door Frank en Marieke in de RIB. We leggen nog even aan en de spanning in de boot loopt verder op. Gelukkig lijkt de wind wat mee te vallen, wel pal tegen, maar matig in plaats van krachtig. De laatste zenuwplasjes op de kant, en dan gaat het toch echt beginnen.

In één van de eerste startgroepen gaan we lekker van start, alle boten blijven dicht bij elkaar, vanuit het havenhoofd de ruime waddenzee op. Nog wat onwennig, want het klotst meteen al anders dan op ons vertrouwde IJ. Maar het loopt al best lekker in de boot, iedereen verzonken in zijn/haar eigen gedachten over wat ons te wachten staat. Marjolein coacht ons duidelijk, en we laten de eerste boten al achter ons.

We blijven dicht in de buurt van de Plancius. Marjolein blijft in het kielzog van het zusterschip, en moedigt de stuurman met wat flinke krachttermen aan voor de oversteek. De roeiers roeien flink door en er komt rust in de boot. We varen onze eigen koers in het veld. Wat een prachtig gezicht achteruit; de hele vloot inclusief alle volgboten; is dit nu het HT gevoel?

Frank en Marieke stuiven weer even langs en moedigen ons aan. Het is fris, zelfs met het stevige tempo hebben de meeste roeiers nog een vest of trui aan. Dan komt de Griend in zicht, de zandplaat waarover Marjolein al heeft verteld. In de beschutting hiervan kunnen we aardig tempo maken, en we halen nog wat sloepen in. Voor Anouk is dit een nieuwe gewaarwording; ‘hey, we halen andere boten in, yes!’ Hoewel dit niet de hele race zo zal zijn, is het toch een fijn gevoel.

De boot loopt lekker, er wordt weinig gepraat en de drinkpauzes volgen elkaar op. Soms is het taai, dan lijken de golven van alle kanten te komen, staat de wind venijnig tegen en gaat de gang er uit. Hier en daar wordt wat gemopperd, maar ook hier trekken we de sloep er doorheen. Op bankje 4 wordt één van de drinkpauzes inmiddels ook benut om te ontwateren. Er wordt overlegd tussen Marjolein en de slagroeiers; het blijkt dat we al bijna 2,5uur onderweg zijn; voor veel roeiers is dit een opsteker; we zitten in een ‘flow’.

Ons volgschip komt nog even in de buurt, we vangen flarden op van een door Anja en Sofie ingestudeerde slogan “zet ‘m op!!!”. Toch fijn, zo’n trouwe support. De vloot begint op ons in te lopen, het veld wordt smaller; we naderen het roemruchte Schuitegat. Een volgende mijlpaal; en we hebben ook al een tijdje land in zicht; ik durf niet te vragen of dat Terschelling al is… We liggen in de clinch met wat boten, maar Marjolein stuurt ons er onverstoorbaar doorheen. Ze kondigt aan dat het smal gaat worden, en dat we moeten melden als we grond onder de riemen voelen. Die melding komt snel, aan beide zijden grond!! Inmiddels kan bakboord amper nog roeien omdat een andere sloep zich langszij heeft gelegd alsof het koningsdag in Amsterdam is.

Dan is ook de gang er uit, nu zitten we echt aan de grond! Willem-Jan besluit dat het tijd is voor een strandwandeling, en gaat overboord om de sloep weer vlot te trekken. Om ons heen lopen ook allerlei boten vast, wij varen even, maar lopen dan opnieuw vast. We gaan dwars op het Schuitegat, ook Quirijn, Sjef en Bernard gaan nu uit de boot, en trekken ‘em weer vlot.

We vinden dieper water, en door alle adrenaline spuiten we vooruit. Marjolein meldt dat het nog maar een uur roeien is, dus alles kan er eruit. Helaas zijn de prostaatproblemen op bankje 4 nog niet voorbij, inmiddels is ook de doft maat aangestoken. Maar nadat de blaasretentie is opgeheven, wordt er weer volle bak geroeid. Het havenhoofd van West-Terschelling komt in zicht; Frank komt langszij en meldt dat we helemaal kapot kunnen. Dat doen we dan ook, het havenhoofd staat vol, we laten ons van onze best kant zien. Nog aardig gelijk leggen we de laatste paar honderd meter af.

Ontlading, we zijn er stil van. Het bier gaat open, de verkrampte handen passen precies om een bierblik, toch handig. Gevoelens van voldoening en trots overheersen. Dat is dus dat HT gevoel. Daar heb je nog een weekend feesttent voor nodig om van bij te komen. Het bleef nog lang onrustig en gezellig in West-Terschelling, en op de app…

Uiteindelijk zijn we in 4uur 16minuten en 19seconden de 34 kilometer van Harlingen naar Terschelling geroeid, met een gemiddeld vermogen van 29Watt, goed voor de plek 103.

Met dank aan een geweldige stuur en trouwe support! Zondag zijn nog heerlijk terug gezeild met het volgschip, terwijl Marije alweer in alle vroegte vertrokken was voor een lange sleep terug naar Amsterdam.